- Możliwe -odpowiedziałam jeszcze raz spojrzałam przez okno. Powoli zeszłam z parapetu i z wielkim trudem przez ból rany. - dzięki za opiekę i takie tam - powiedziałam z maską na twarzy.
- Gdzie idziesz?
- Nie wiem. - odpowiedziałam wychodząc.
Każdy krok sprawiał mi coraz większy trud. Musiałam usiąść wybrałam najbliższą ławkę i walnęłam się na nią łapiąc się za brzuch.
<Michel?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz